Zondagmorgen, 8u stipt, stonden we met z’n zessen klaar aan het Prinsenhof. De lucht was nog fris, maar we voelden al snel dat het een warme dag zou worden. Perfect fietsweer dus!
De eerste 50 km kregen we meteen wind op kop, maar samen met Ronny heb ik een vlot tempo gezocht richting Les Waleffes. Halverwege hielden we traditiegetrouw halt, waar Ronny al grappend deed alsof hij “niet meer kon”. We dachten: haha, typisch Ronny. Maar dat bleek toch een voorspelling te zijn…
Nog geen 20 km verder sloeg het noodlot toe: krampen! Voor de allereerste keer in zijn leven wist Ronny wat dat betekende. Hij keek alsof hij plots een nieuw hoofdstuk in de wielerbijbel had ontdekt. En net op dat moment had Milou blijkbaar de benen van zijn leven. Hij reed alsof hij rechtstreeks van een geheime hoogtestage kwam, niet te stoppen vandaag! Zelfs met 40 km te gaan werd het ook voor mij serieus lastig om te volgen.
Gelukkig zat er in de groep nog wat extra vuurwerk verscholen: Yves, Adams en Noël lijken in het geheim wat extra trainingsuren gedraaid te hebben. Volgende week op ons fietsweekend gaan we die mannen extra goed in het oog moeten houden.
En alsof het voor Ronny nog niet genoeg was… aangekomen aan de Jail bleek het ergste scenario werkelijkheid: de choco was op! Volgens Ronny is een café zonder chocomelk trouwens geen écht café. Het gezicht dat hij trok, sprak boekdelen, pure tragedie. Of was dat nog van de krampen Ronny?
Kortom: 110 km afgezien, gelachen, gezweet en genoten. De benen hebben afgezien, maar de verhalen blijven hangen. Op naar het fietsweekend, hopelijk met iets minder krampen en vooral… voldoende chocomelk voor Ronny! 😉
Reactie plaatsen
Reacties