Ritverslag – De negen van Amay
Negen dappere fietsers stonden deze ochtend aan de start voor wat een rustige 120 km zou worden… althans, dat dachten we. Nog voor de benen warm waren, stuurden de wegenwerken ons al meteen het verkeerde pad op. Een soort hindernissenparcours, maar dan zonder prijs aan de finish.
Alsof dat nog niet genoeg avontuur was, speelden we ook een spelletje “Waar is Milou?”. Gelukkig bleek hij niet ver weg, maar even was het toch paniek. Peter en Dirk namen later een kortere weg – of zoals zij het zelf noemen: “een alternatieve route met meer comfort.”
De rest kreeg helling na helling voorgeschoteld, tot we in Amay stonden te hijgen alsof we daar een bergetappe van de Tour hadden gereden. De terugrit werd er niet makkelijker op: wind vol op kop, de vijand die nooit moe wordt. En alsof dat niet genoeg was, kwam er nog een 12% muur bij. Op dat moment begon iedereen stilletjes te dromen van een elektrische fiets.
De laatste loodjes voelden aan alsof ze van beton waren, maar dankzij de kopmannen bleef de groep overeind. En toen eindelijk de Jail in zicht kwam, was het alsof er een mirakel gebeurde: plots kregen we weer energie. Of misschien was dat gewoon de dorst die schreeuwde om gelest te worden.
Kortom: een rit om niet snel te vergeten – al was het maar omdat we onszelf beloofd hebben dat we volgende keer wind mee boeken.
Reactie plaatsen
Reacties