Op het menu vandaag: de rit naar Kanne – inclusief drie beklimmingen en een flinke portie karakter.
’s Ochtends leek het even alsof we eerder een koffieritje met z’n eentje gingen doen, met afzeggingen die elkaar sneller opvolgden dan een gemiddelde bandendrukcontrole. Maar kijk… uiteindelijk stonden we toch met zes dappere strijders klaar om weer, wind én onszelf te trotseren.
De toon werd meteen gezet: Adams begon de rit met een platte band. Nog voor we goed en wel vertrokken waren stond hij al te sleutelen. Gelukkig kreeg hij ter plekke een spoedcursus “Binnenband wisselen voor beginners – versie: stressmodus”. Resultaat: bandje erin, pomp erop, klaar om te gaan (voorlopig dan).
Het weer was allesbehalve tropisch, maar op z’n Belgisch gezegd: “Het viel nog mee hé.” We bleven grotendeels droog – of toch in de eerste helft.
Met Yves Cox en Geert op kop hadden we langs het kanaal zowaar een VIP-behandeling: uit de wind gezet alsof we zelf profs waren. Klassewerk, heren. 😉
Na zo’n 40 kilometer begon het echte werk: eerst de Slingerberg, dan de St. Pierre en als dessertje (of zeg maar sambal bij de nasi) de Muizenberg. Lekker afzien met stijgingspercentages die je dijen doen nadenken over je levenskeuzes.
Op de terugweg kregen we wél regen, wél wind, en – jawel hoor – weer een platte band bij Adams. Gelukkig wist hij nog wat hij geleerd had… al had hij z’n reserveband én CO2-opzetstuk netjes in de auto laten liggen. Tja, aandachtspuntje. Laten we zeggen: 10/10 voor techniek, 0/10 voor voorbereiding. Gemiddeld dus een welverdiende 5/10. 😜
De rest van de rit was nat, winderig en vooral lang. Maar onze kopmannen bleven onverstoorbaar, zoals echte Flandriens betaamt.
Gelukkig wachtte er op het eind een warm welkom in The Jail – waar een stomend kopje chocomelk én een frisse KANNunik ons geduld en doorzettingsvermogen perfect wisten te belonen.
Conclusie: nat, moe, maar voldaan. En Adams? Die weet nu: een reserveband is pas handig als je ’m meehebt. 🤭🚴♂️🍫🍺
Reactie plaatsen
Reacties